Will you be the one to meet me ?

Een licht briesje streelde door Calista's vacht terwijl ze een gechikte weg koos naar boven. Verwonderd richtte ze haar kop op en staarde naar boven. Het immense geraamte van een .. een ding torende hoog boven haar uit. De verleiding was te groot, en Calista kon het gewoon niet laten om boven even een kijkje te nemen. Met snelle pasjes trippelde ze naar een dichtsbijzijnde poot van het bouwwerk en snuffelde eraan. Ze deed een stapje naar achter, en nam een aanlooop van één pas. Ze probeerde haar nagels in de poot te slaan maar ze werd teruggekaatst. Calista fronsde en deed nog een poging, en weer lukte het haar niet om haar nagels vast te zetten in de poot. Het materiaal was te hard, te glanzend. Met een chagrijinige uitdrukking slofde ze door, Calista was na deze eerste nederlaag echt niet van plan om zich nu al gewonnen te geven, want zo was zij niet.
Aan één kant van het geval botste ze bijna tegen een brede, houte loopplank op. Ze richtte haar wit-grijze kopje op en een glimlach zorgde ervoor dat haar mondhoeken wat omhoog krulde. Perfekt - een houten loopplank, met eveneens houten leuningen en steunpilaren. Weer nam Calista een aanloopje en klom deze keer lenig en makkelijk omhoog. Even richtte ze zich op, balancerend op haar achterpootjes om de omgeving te verkennen en haar snorharen raakten iets aan. Haar blik gleed omhoog en ze zag een lang, dik touw boven zich - prima om op te lopen. Calista strekte zich helemaal uit en pakte het touw steviig vast met haar handen. Ze hees te rest van haar lichaam naar boven, en haar lange staart hing in een rechte lijn, voor haar evenwicht. Snel en behendig trippelde ze door, en waar het touw ophield begon een groot houten vlak, een leuning. Het was hierop dat Calista ging zitten om zich een uitvoerige wasbeurt te geven. Zo geconcentreerd was ze, dat ze vergat op te letten of er wel iemand anders was ...

In een snel tempo trippelden haar kleine poten over de harde ondergrond. Ziva keek even met haar donkere ogen voor zich uit en zag dat er voor haar een enorm gebouw op rees. Ze stond even stil en snuffelde even, waarnaar ze weer verder liep. Met gezonde intresse en nieuwschierigheid liep ze naar een van de palen die het bouwerk overeind hielden. Ze hief haar voorste poten op en stond zo met haar voorpoten geleund tegen het staal. Het voelde koud aan en Ziva kon geen houvast vinden. Speels probeerde ze met een tweede poging op het bouwwerk te komen, maar het was te glad en te hoog. Ze staarde even om zich heen en zag een touw wat omhoog naar het gevaarte leidde. Met een lichte concentratie liep ze er in een snel tempo er naar toe. Ze krulde haar staart even langs haar lichaam en waste even kort haar haar witte hoofdje. Daarna keek ze met een lichte fonkeling van vreugde naar het touw. Ze rook de verschillende geuren en voelde hoe haar snorharen langs het touw streelden. In een rap tempo volgde ze het touw naar boven en ze voelde hoe de wind met haar vacht speelde. Een lichte rilling trok door haar heen, maar ze genoot volop. Ze hijgde lichtjes toen ze de top had bereikt. Ze klom behendig op de houten planken en hoorde hoe haar nagels zachte tikken maakten op de vloer; tik tik tik.
Ze liep even verder en voelde hoe ze vies werd. Het zand lag overal en zorgde ervoor dat haar lichte vacht snel een donkere kleur kreeg. Ziva grijnsde even en liet zich daarna neerploffen op een warm stuk hout. De zon scheen er al de hele dag op en had het hout verwarmd. Ze legde haar hoofd opgerold tegen haar poten en haar staart krulde tegen haar lichaam aan. Zo doezelde ze af en toe weg. De zon maakte haar loom. Opeens meende ze wat te horen. Langzaam hief ze haar hoofd omhoog en keek even rond. Al gauw zag ze een rat. Ziva fronsde even en stond op. Ze zag hoe de rat zich begon te wassen. Het was een vrouwtje en Ziva besloot een vriendelijke houding aan te nemen. Ze trippelde naar de rat toe en keek haar met een vriendelijke blik aan. 'Je bent schoon hoor,' zei ze vriendelijk. 'Tenminste zo lijkt het,' vervolgde ze met een ironische toon. Ze keek haar even aan. Ze was wit met zwarte en bruine vlekken. Ze leek Ziva wel waardig, maar ze was altijd op haar hoede.

[Hoe doen jullie het met leeftijden, aangezien ratten nooit 15 jaar kunnen worden? x)]

Een enorme zwarte dumborat stond onderaan het klimrek, aan de voet van een plastic paal die voor ondersteuning zorgde. Zijn lange ietwat krullerige haar deinde mee met de wind toen een windvlaag langs hem woei op het moment dat hij zijn hoofd hief en zijn ogen over het toestel liet glijden. Zijn wenkbrauwen trokken in een frons naar beneden terwijl hij wat mopperde over de felle kleuren van het ding. Tore vond het monsterlijke geval écht lelijk en misschien had hij nog gelijk ook. De rode en groene kleuren die herhaaldelijk terugkwamen pasten niet echt goed bij elkaar en het ding zag er ietwat mismaakt uit, bovenop deze groene natuurlijke heuvel. Nu ja, wat maakte het uiterlijk op dit moment uit? Het was een klimraak en Tore was van plan even te testen hoe het klimrek beviel. Hij liep om de paal heen en nam een flinke sprong de lucht in. Hij merkte dat hij deze verkeerd ingeschat had maar wist nog net zijn voorpootjes om een touw heen te slaan en zich op te trekken waarna hij zich behendig een weg naar boven baande. Tore was misschien langzaam maar echt lomp was hij niet. Klimmen kon hij wel, ruziemaken en mopperen kon hij beter. Tore begon langzaam een vast ritme te krijgen in het springen van touw naar touw. In plaats van over de smalle reepjes touw te trippelen sprong hij op plastic rondje die als bevestingspunt voor een touwen diende die bij elkaar kwamen. Ze waren op elke 'kruising' te vinden en steviger dan de touwen. Dit was gemakkelijker want Tore was een flink grote rat en echt mager was hij niet dus waren deze plastice dingetjes gemakkelijker omdat ze niet wiebelden. Zo kwam Tore een heel eind. Uiteindelijk bereikte hij een leuning en sprong daar op, krabbelde toen verder om het hoogste niveau van het klimtoestel te bereiken maar iets had zich op zijn pad geïsntalleerd. Een rat. Een wit-bruine vrouwelijke rat. Ze zat met haar rug naar Tore toegedraaid, haar handen telkens achter haar oortjes terwijl ze zich uitbundig waste. Ze was niet echt groot, een beetje klein voor een rat zelfs. Tore snoof en ging langzaam op het dier af. Hij vroeg zich af of ze snel genoeg zou reageren als hij haar een duwtje in de rug zou geven, naar de grond die zich een aantal meters beneden hen bevond, maar dat vond hij kansloos om te doen. Je viel nooit iemand van achteren aan, dat was ziek. Net zoals het ziek was om zomaar een vrouwtje aan te vallen.
Plots kwam er een andere rat in Tore's zichtveld. Ze was wit en leek wat te hijgen van haar weg naar boven. Slechte conditie, dacht Tore minachtend. Het was altijd van belang jezelf fit te houden, anders hield je het niet lang vol met andere gevaren op de loer. Ze keek de andere rat aan en leek Tore niet op te merken. Ze zei iets wat Tore niet verstond tegen de andere rat en leek haar in haar op te nemen.
'Een goedemiddag, dames,' begon Tore met een plagende glimlach om zijn lippen. Zijn houding straalde voornamelijk dominantie uit, uit automatisme, en dat automatisme zou hij niet snel laten vallen. Er waren maar weinig situaties waarin Tore het nodig vond zijn dominantie te onderdrukken. Hij vond het fijn om bovenaan de rangorde te staan, de baas te kunnen spelen over anderen, anderen manipuleren en angst aan jagen. Anderen voor hem te zien buigen. Daar kon hij genoeg plezier uit halen. Maar hij vond het ook leuk om gewoon beter te zijn dan anderen ratten. Zich uit te sloven, te concurreren met andere mannetjes in een gevecht en vervolgens te winnen zoals je zou verwachten van een rat met zo'n groot formaat.

[Dat is onze eigen leeftijd. Van ons 'menszijn'. Maar vier jaar is trouwens ook uberoud hoor, Ziva. Er zijn bijna geen ratten die 4 jaar worden. over het algemeen worden ze niet ouder dan 2,5.]

'Je bent schoon hoor. Tenminste, zo lijkt het,' klonk ineens een stem, dicht bij. Verwonderd hief Calista met een ruk haar hoofd omhoog en zag daar voor zich een witte rat zitten. Het was een vrouwtjes rat, en ze hijgde wat. Een beetje geirriteerd met zichzelf schudde Calista haar hoofd; had ze zitten slapen? Hoe had ze in hemelsnaam nou niet kunnen merken dat er een ander aanwezig was? Onoplettendheid was hier een gevaarlijke zaak, er liepen hier dwazen van ratten rond die allemaal hetzelfde warenl; chagrijnig, vechlustig en met een intelligentie niveau ver onder het gemiddelde. Desondanks leek dit vrouwtje niet onvriendelijk, en Calista keek met haar zwarte ogen de rat rustig aan. 'Ach ja, het is beter dan je schoon te voelen dan met een slechte hygiene hier rond te lopen, niet? Op haar woorden volgde een glimlach, en net toen ze nog wat woorden toe wou voegen klonk er voor de tweede maal het gekras van rattenpootje achter haar - godzijdank dat ze het dit keer wel hoorde en dat haar zintuigen dus toch nog een beetje leefden - en Calista draaide zich bliksemsnel om. Dit keer was het geen vriendelijke vrouwtjesrat, die kalm tegen haar praatte. Het was een grote, logge rat, zijn donkere rex-vacht leek alsof hij uren in de wind had gelopen en hij had grote dumbo-oren. Calista bespeurde niets van de authentieke vriendelijkheid van de witte rat, en dit kon wel eens het stereo-type zijn waarover ze net zat te denken, 'Een goedemiddag, dames,' sprak hij. Een bijna valse glimlach deed zijn mondhoeken omhoog krullen en het was duidelijk te merken dat hij zichzelf heel wat vond. Calista twijfelde er niet aan dat hij zijn "vriendelijke charmes" in een mum van tijd zou laten vallen voor één belediging en een gevecht aan zou gaan.
Een diepe zucht ontsnapte Calista en ze rolde even met haar ogen. Altijd kwamen dit soort gevallen aan slenteren en ze stonden massaal in de weg. Ze was totaal niet onder de indruk van dit mannetje, en eerlijk gezegd was ze wel benieuwd wat zijn volgende actie zou zijn. Calista zette haar beste nep-glimlach op en sprak zoetjes, 'Goedemiddag, mijnheer. Wat een fijne dag, niet?" Haar zoete toon spiegelde precies de zijne en ze was benieuwd of hij dit storend zou vinden. Een snelle blik naar achter vertelde haar dat de witte rat nog steeds achter haar stond, dit zou nog interessant worden. "Wat is de naam?" voegde ze wat commanderender toe.