Op onderzoek uit!

Een klein luikje trok de aandacht van Sparkle. Haar bruine vacht, die lichtkleurig was en dus niet echt opmerkbaar was voor de mensheid, zag er vies uit. Dit kwam omdat ze net een tochtje had gemaakt bij de grond waar nogal veel zand lag. Het was dan ook noodzakelijk dat haar vacht weer een normale kleur moest krijgen. Haar bruine kleur was eigenlijk sowieso al een beetje zanderig, maar ze moest het natuurlijk niet te vies laten worden. Sparkle’s favoriete plek was de kelder. Veel last van soortgenoten en achterneven had ze niet, dus dat zat wel goed. Sparkle vond het stiekem het fijnst om in haar eentje te zijn. Om nieuwe plekken te ontdekken en om langdurig te blijven ronddwalen, terwijl er boven allemaal geluiden klonken die zij niet kon thuisbrengen. Krakende trappen waren de voornaamste geluiden hiervan. Sparkle dacht dan ook dat de mensheid in het huis leefde. Ze klom op een houten balkje. Haar handige pootjes, met aan elke teentjes scherpe nageltjes, liet ze over het hout glijden, waardoor ze kracht zette en omhoogkwam. Ze keek met grote ogen naar een bolvormig ding voor haar. Nee, het had meer iets cilindersachtigs. Ze zette haar pootje er nieuwsgierig tegen en liet haar nageltjes krassen over het cilindersachtige ding. Toen er vijf kleine streepjes achterbleven, wist ze opeens wat het was. Het waren flessen. En hele grote ook. Als eentje naar beneden zou vallen, dan zou het de gemiddelde muis al verpletteren. Sparkle rilde bij die gedachte. Om verpletterd te worden door een fles. Ze richtte haar aandacht maar ergens anders op, anders zou ze veel te bang worden dat er ook nog echt een fles naar beneden zou vallen. Haar zwarte kraaloogjes keken nieuwsgierig rond. De balk waar ze nu op stond, was lager dan andere balken. Ze zou makkelijk naar boven kunnen klimmen via het hout. Haar scherpe nagels zouden houvast hebben en haar achterpoten zouden genoeg kracht hebben om zich op te trekken. Tevreden keek ze nu naar het hout. Een muis zijn was heel erg fijn. Je was klein en fijn en je kon door verschillende gaten makkelijker dan andere dieren. Dat was een van de voordelen van het klein zijn. En Sparkle was redelijk klein. Nou ja… Ook wel een beetje groot. Ze moest nog groeien. Ze was een jaartje oud. Misschien zou ze niet eens meer groeien. Haar staart rolde zich een beetje op en rolde zich toen weer uit, om vervolgens tegen haar zij aan te slaan.

De nieuwsgierigheid van Sparkle werd steeds meer en meer getrokken. Ze begon via het hout naar boven te klimmen. Haar nagels zette ze zo goed mogelijk in het hout. Dankzij haar poten kon ze zo goed klimmen. Ook had je uithoudingsvermogen nodig om een gehele klim te doen, maar dat was voor Sparkle met haar eenjarige leeftijd nu niet echt meer zo’n probleem. Vroeger als klein muisje had ze daar wel veel last mee. Dan kon ze nooit goed klimmen en viel ook vaak, de eerste maanden. Maar nu was ze een volleerd klimmer, zoals zij dat noemde. Het viel haar op dat het hier erg stil was. Normaal hoorde ze een hoop gekraak, of viel er ergens een fles uit de schap, maar dat was nu niet het geval. De stilte begon bijna eng te worden. Haar ogen keken naar de donkere omgeving. Voor haar was het niet zo heel erg donker. Haar ogen konden goed in het donker kijken. Nog een voordeel van het muis zijn. Familie had ze niet. Althans, niet dat ze wist. Ze had ze in elk geval nog nooit ontmoet. Zouden er trouwens ook groepen muizen zijn? Muizen die voor altijd bij elkaar bleven? Muizen die een soort bedreiging voor andere muizen waren? Sparkle geloofde er niet echt in. Zij leidde zichzelf. Ze had geen groep nodig, evenals een partner. Nee, nog nooit had ze over een partner nagedacht. Misschien later. Daar maakte ze zich nu echt nog niet druk om. Jaloers op andere muizen die wel een partner hadden, was ze dan ook nooit. Niet dat ze veel andere muizen tegenkwam, maar soms kwam ze er wel eens eentje tegen. Een conversatie starten deed ze dan ook zelden. Ze sloot haar ogen en keek toen naar beneden. Ze zat nu al best hoog. Naast zich was weer een rek met allemaal flessen. Er zat een vloeistof in die zij niet kon thuisbrengen. Ze kon niet op de naam komen. Echt slim in benamingen van dingen van de mensheid was ze nu bepaald niet, maar het kon ermee door. Ze liet haar blik opnieuw door de nogal lege ruimte glijden. Het viel haar op dat er minder flessen dan de vorige keer kapot op de grond lagen. Om de een of andere onverklaarbare reden vielen er steeds flessen uit een schap. Sparkle zuchtte.

Volledig op haar gemak scharrelde Calista op de trap van de kelder rond. Het immense pand was na twee maanden volledig ingewijd als haar eigen thuis, hoewel het natuurlijk veels te groot was voor haar alleen. Vaak was het hier muisstil, de enige geluiden die haar gevoelige oren oppikten waren die van het buurhuis. Waarom er daar wel mensen waren en hier niet, was voor haar een raadsel maar ze kon er goed mee leven. Heel af en toe waren er voetstappen te horen en voelen binnen de versleten muren van haar veilige haven, zo hard dat de vloer meetrilde en Calista wegdook in een hoekje. Soms bleef ze daar een poosje, en wachtte tot de mensen weg waren, maar meestal raapte ze haar moed op en stoof ze naar het openstaande luikje dat naar de trap van de kelder leidde. Beneden was het fijner als boven - het donker van de kamer was een aangenaam gevoel, in tegenstelling tot het pand zelf, waar in de zomermaanden felle zonlicht naar binnen scheen.
Soepel sprong Calista van trede naar trede en vervolgde zigzaggend aan de voet van de trap haar weg. Ze snuffelde in de lucht, en bleef even twee tellen staan. Er was hier iemand anders, een onbekende. Aan de geur te herkennen was het geen rat. Misschien een muis? Hier in Murinae zou dat heel goed kunnen, en Calista schokschouderde. Met snelle, trippelende pasjes snelde ze de ruimte in en scande vlug haar omgeving. Op de grond niets te zien, de vreemdeling zou wel ergens hoog zitten.
Calista draaide zich half om en begon met snelle, ritmische likken haar rug te wassen. Terwijl ze hier zat dacht ze na, over de stilte. Was het altijd zo geweest hier? Echt druk kon je het hier niet noemen, hoewel ze hier en daar wel soortgenoten tegenkwam. Toch was dit pand duidelijk al wat ouder, in ieder geval minstens vijfitg hele rattenlevens - of zo zag het er in ieder geval uit. Calista had in andere woningen van die reusachtige mensen rondgesnuffeld en het zag er een stuk schoner uit. Weliswaar was het eten daar moeilijker te bereiken, omdat het netjes in allerlei kastjes en lades was weggelegd, en er was ook meer voedsel daar, maar hier had ze gewoon het gevoel dat ze hier thuishoorde. Dat gevoel overdonderde haar met de eerste stap die ze nam in het pand en sindsdien heeft het haar niet meer losgelaten.

Calista schudde zich uit en krulde haar abnormaal lange staart even over de donkere streep op haar rug. Ze trippelde richting de muur met alle glazen flessen en zocht naar de handige spijkertjes die her en der in de wand zaten. Ze zette haar nagels in het hout in maakt haar staart stijf, voor het evenwicht. Snel en efficient klom ze omhoog, en ze vervolgde haar weg over de rug van de flessen. Uit ervaring wist Calista dat deze redelijk goed vast lagen, en ook wist ze welke flessen nogal wankel lagen. Natuurlijk lang niet alle flessen, maar het was een begin om geen eind te maken met een val. Nog eens stak ze haar roze neus in de lucht en snuffelde. De geur - het was zeker weten een muis, het kon niet missen - was hier sterker, en nieuwer. Nieuwsgierig volgde Calista haar zintuigen en zocht naar de vreemdeling.